Warkworth naar Arbroath

14 mei: Warkworth Castle

Warkworth Castle heeft een zeer mooi gerestaureerde Donjon uit de 15e eeuw waar de Percy's woonden (zie ook de T.V. Serie Blackadder met mr. Bean). De Percy's hielden van een wijntje en een varken aan het spit gezien de vele wijnkelders en de keukens met de enorme open haarden. Alles verbonden met de privevertrekken en de feestzaal door kleine gangetjes en wenteltrappen.

Het kasteel ligt hoog boven de rivier de Coquet die langzaam naar de Noordzee stroomt. Ik ben met Ursa langs de rivier gewandeld en via de achtertuinen van het dorp naar de middeleeuwse brug. Vandaar over een natuurpad door de duinen en over een klif naar Alnmouth gelopen. Prachtig uitzicht over de zee en veel wilde bloemen. Onderweg een 3x stortbui gehad. Tijdens het schuilen tegen de slingermuur (op mijn hurken met Ursa tussen mijn benen en de regenjas over ons heen) bleek dat ik met mijn rug (lang leve de moderne lage broeken) in de brandnetels zat... Alnmouth (en de bushalte) bleek aan de andere kant van het riviertje en er was geen brug te bekennen! Maar weer teruggelopen naar Warkworth. Daar in de pub een pot thee en een sandwich besteld. Een groep van 14 Schotten met gekke hoedjes op was in de familyroom een feestje aan het bouwen ter ere van het songfestival (?!). De enige vrije stoel was daar en ik werd uitgenodigd mee te feesten (al vonden ze het raar dat ik geen bier maar thee dronk). Ursa werd ontzettend verwend. Weer op de boot was Ursa blij dat ze weer in haar mand mocht.

15 mei: Hermitage

De hermitage is een in de rotsen uitgehakte kapel en alleen met een roeibootje te bereiken. De gids had 5 jaar niet gevaren en we dachten even dat hij erin bleef.

16 mei: Alnwick Castle

Leuke bustocht langs kustplaatsjes en koolzaadvelden bovenin een dubbeldekker. De boomtakken zwiepte tegen de ruiten, bukken... De eerste Harry Potterfilm is opgenomen in Alnwick Castle. Daarom kunnen kinderen er nu lessen in bezemsteelvliegen krijgen. Helaas vlogen ze net uit beeld.

Bij het kasteel is een enorme cascade en allerlei watergrapjes. Kinderen wilden bij deze fonteinen door de ijskoude stralen naar het "droge" midden. En pa maar aanwijzingen geven met zijn warme jas aan.

17 mei: Amble naar Eyemouth in Schotland(41 mijl)

Om 5.30 uur keken we elkaar slaperig aan. Uhh. Toch mooi op tijd vertrokken. De ruine van Dunstanburgh Castle en het kasteel van Bamburgh waren tijdens het varen te bewonderen.

We voeren tussen de beroemde Farne Islands door en langs Holy Island (Lindisfarne Priority).

Na Berwick-upon-Tweed moest de Schotse vlag gehesen (alleen konden we die niet zo gauw vinden). Voor de haven van Eyemouth ligt een hele lading kleine rotsjes en ondiepten. Viel gelukkig erg mee om de haven binnen te lopen. Het is een echte werkhaven vol oude visserboten en een werf.

Hier worden schepen met een touw naar de helling getrokken. 

Rainer kwam naast ons liggen. Even later sloften een kudde monteurs met laarzen vol smeerolie over ons dek. Ai. Het lukte ze niet om de motor te maken.

18 mei: klifwandeling

De kliffen hier zijn enorm steil en staan vol met gele brem en engels gras(!) Fantastische wandeling gemaakt. Wat een uitzicht.

De rotsen zijn hier ooit over de kop gegaan. Grillige vormen.

Op de kliffen is een grote golfbaan. JP zoekt balletjes in de afgrond

Het is bijna springtij, de boten in de haven liggen bijna op het randje. JP heeft Rainer een tip gegeven voor de motor (brandstofleidingen ontluchten) en dat bleek inderdaad het probleem. Op de kop van de haven zijn een paar armetierige verveloze kermisattracties opgebouwd. Vandaag was de opening en meisjes liepen in korte jurkjes met blote armen (het is hier echt maar 12 graden). De spin en draaimolen kraken en piepen en monteurs in vette overals lopen de boel te smeren.

19 mei: verse vis

Op de jachtensteiger werd verse vis gefileerd. De restanten gingen weer het water in. Konden nog vis krijgen, maar ik had al eten gekocht.

20 mei: Eyemouth naar Arbroath (48 mijl) STORM

Vandaag het beloofde weergaatje. De weersvoorspellingen voor vandaag windkracht 5 Bft ZZW, dat klinkt goed! Om 7.00 uur vertrokken met alle zeilen op. We liepen als een speer. Voor ons zeilde Rainer, wat prettig was omdat we de Firth of Forth oversteken en voor ons geen land meer hadden om op te oriënteren. Edinburgh slaan we over (ik ben er al eens een hele week geweest en JP is geen stadsmens).

We hadden net 10 mijl gevaren toen de lucht plotseling gitzwart werd en het fors harder begon te waaien. JP haalde snel het grootzeil binnen en rolde de Genua in. De masten stonden te bonken en de verstaging had het zwaar te voorduren. Net te laat om ook nog snel een rif in de bezaan te zetten. Wat een geweld kregen we over ons heen. Het lukte JP toch om het rif te zetten, wel zo prettig om een steunzeil te hebben. De golven begonnen steeds hoger te worden, de regen striemde en de wind beukte. Dit waren dus windstoten van 35 knopen (windkracht 8). Het was niet meer mogelijk om op koers te blijven. Na enige tijd zijn we gaan bijliggen. De golven waren 3 meter hoog met enkele hogere. Binnen stond alles te schudden en er werd van alles gelanceerd. De boot kreeg enorme gooien en ik was blij dat ik stuurde. JP werd alle kanten uitgesmeten en toch wist hij nog de navigatie te doen, een boterham in mijn hand te proppen, Ursa gerust te stellen en plannen te maken. De golven werden steeds korter. Lastig als je er drie achter elkaar krijgt. De eerste loop je mooi op, maar de tweede pak je vol en de derde laat de boot enorm stuiteren. Hier kan geen pretpark aan tippen!

Teruggaan was geen optie omdat we Eyemouth alleen met hoog water in kunnen (dus vanavond), naar Edinburgh is tegen de storm in. Dan maar hopen dat het noodweer overtrekt en we de verloren tijd in kunnen halen zodat we op Arbroath binnen kunnen lopen (getijdehaven). We hadden allebei het -WAT DOE IK HIER- gevoel.

Pas na een uur werden wind en golven iets minder zodat we weer wat meer richting de koerslijn konden varen. Ik heb urenlang over bakboord naar de golven staan kijken om op tijd op te sturen bij de grote exemplaren. Zulke golven wil je niet van opzij krijgen. Rainer was ongerust omdat hij ons niet meer zag op de AIS en riep ons op VHF16 op. We waren door het noodweer 10 mijl uit elkaar geraakt!

Onderweg scheerden Jan-van-Genten over de golven en hele troepen papagaaiduikers gezien. Na 10 uur non-stop sturen kwamen we de haven van Arbroath binnen. Daar werden we opgevangen door de havenmeester en Bob en Angela die ons op de AIS handen gevolgd. Angela was blij dat we binnen waren en gaf ons een fles wijn om het te vieren. Rainer had bakken water in de (midden)kuip gekregen omdat hij geprobeerd had op koers te blijven. Zijn motor bleef het gelukkig doen.

Scarborough tot Amble

13 mei:Tynemouth naar Amble (25 mijl)

De eerste papagaaiduikers gezien en een zeehond. Vlak boven zee vormde zich een sigaarvormige wolk, kort daarop kregen we flinke windstoten. Ruig tochtje. Tussen de pieren van Amble ligt een zandbank dus voeren we strak naast de pier. OEPS, bijna aan de haak geslagen door een visser. Rainer (Moody) lag al aan de steiger. Hij had motorpech gehad onderweg en baalde als een stekker.

Voor het eerst een groep eidereenden met jongen van heel dichtbij gezien. Mooie strandwandeling gemaakt bij eb over sterk uitgeslepen zandsteenformaties. Bij eb is behalve de zandbank ook de half vergane jetty goed te zien. Ursa is helemaal in haar sas. Overal konijnen en strand!

10 mei: Ursa ophalen

Ursa heeft een week bij Dion en Frederique gelogeerd en daarna bij Anne en Ian. De juf van Ian vond het goed dat hij “zijn” hond ging uitwuiven. Zo kwam het dat ma, Anne en Ian op station Utrecht stonden met Ursa. Die deed net of ze mij niet zag, dus ze had het naar haar zin bij Ian. Lekker op een terrasje gezeten voor ik met Ursa naar de ferry ging. Daar werden haar papieren nagekeken en haar chip uitgelezen. Ze kreeg een grote kennel voor haar alleen. Om 22.00 uur mocht ik even bij haar langs, ze lag lekker relaxed op haar kleedje.

9 mei: Naar Nederland

Omdat de hond niet met onze boot mag worden geimporteerd ga ik haar met de P&O-ferry vanuit Hull ophalen(Newcastle-IJmuiden is sneller, maar niet erkend). Met de bus langs de kust naar Robin Hoods Bay (tussenstop). Daar het 30% weggetje afgelopen naar de smokkelaarshaven. Op de terugweg door de kleine steegjes gedwaald. Boven op het klif lekker aan de worteltaart met een pot thee (grootste ooit, gingen 4 koppen uit). De bus naar Hull ging door kleine dorpjes, door een natuurgebied, langs de kliffenkust (25% weggetje) en vele velden met gele koolzaadbloemetjes. Net vakantie.

Genoeg tijd om nog door Hull te wandelen. Bij het busstation leuk gesprek gehad met twee hollanders die 14 dagen door de kop van Schotland hadden gelopen met de rugzak (300 kilometer, rugzak 21 kilo!!!) en onderweg hadden gekampeerd. Die waren wel aan een douche toe!

Het duurde nog uren voor de ferry naar Rotterdam vertrok dus de hondenkennels door de stewart laten zien en wat in de Ierse pub rondgehangen met de wandelaars. S’avonds engelse film “the Kings speech” over een Engelse koning gekeken in de bioscoop. In mijn hut de sandwiches uit de supermarkt met een cola weggespoeld.

8 mei: Stoomtreinen door de Moors

De North Yorkshire Moors Railway bestaat 175 jaar. Speciaal voor deze gelegenheid staan deze week alle stoomtreinen en wagons op de rail. Het koste even een flinke duit om met vier verschillende locs en de mooiste wagons door het glooiende landschap te stomen van Whitby naar Grosmont, Goatland (uit Harry Potterfilm) naar Pickering. Wat een stoom, luxe en herrie! Heerlijk uit de raampjes gehangen en leuke mensen gesproken. De conducteurs waren keurig gekleed en hadden mooie petten.


Net inspector Morse!



De stokers zagen goed zwart (en wij ook bleek s’avonds). In Pickering aangekomen achter de meute aangelopen een zeer ouderwets aandoende  kantine in. Pie met patat en heel veel gekookte groenten gegeten met gratis een grote pot thee erbij.

De donjon van de kasteelruine in Pickering staat op een steile 11-eeuwse kunstmatige heuvel. Daaromheen een 2^e verdedigingsmuur. Het mooie is dat er eerst een houten kasteel met houten omheining stond en dat die langzaam in steen is uitgevoerd.

7 mei: Whitby Abbey

Whitby heeft prachtige kleine oude winkels in smalle straatjes.


Voor een koffiehuis een goed stuk gebak en een potje thee genuttigd.

De 199 treden naar de Whitby Abbey vielen mee. De ruïne is adembenemend mooi, net als het uitzicht. In een guided tour (soort CD-speler) werd de geschiedenis van de noormannen, de bouw van de abdij, de afbraak door de stenen voor de bouw van een landhuis te gebruiken en de huidige abbey.

Leuk was dat je ook de commentaren van de abdis Hilda uit het jaar 656 en van een zeer kritische monnik (brother William) uit 1125 kon beluisteren. Brother William had vooral moeite met het dagelijks opstaan om 02.00 uur en de kou in de abdij…..



6 mei: Kliftuinen, van Scarborough naar Whitby (19 mijl)

Tegen een klif is in 1863 het Grand hotel gebouwd, destijds het grootste hotel van Europa.

Ten behoeve van de rijke gasten is ten zuiden van het hotel een lange voetgangersbrug en een enorm klifpark aangelegd. Tientallen paadjes leiden naar verschillende terrassen, prieeltjes, een rozentuin en een Italiaanse bloementuin. Ik zie dan in gedachten de rijke dames met hun mooie japonnen, hoeden en parasolletjes flaneren door de tuinen.

Onderweg verrast door eekhoorntjes die nieuwsgierig langs de rand van het pad zaten.

Een deel van het park was helaas afgesloten omdat vorig jaar een ander hotel van de klif afgeschoven is. Bij het strand in het oude clock-house-cafe van het hotel TEA besteld (Oeps, 2 dikke theezakjes in een beker en dan ongevraagd een sloot melk erbij. Jakkie, maar snel een lemon-cheesecake besteld om het te neutraliseren). Tijdens het opdrinken was een oudere Engelse dame zeker een kwartier bezig om een binnengevlogen wesp te redden. Uiteindelijk had ze de wesp per ongeluk doodgedrukt en was hier zeer droevig om.

Vaste ligplaatshouders hadden vandaag spontaan een reddingsactie op gang gezet om een meeuw te redden die in een vislijn vastzat en zou verdrinken als het vloed zou worden. Met zijn Wellingtons (laarzen) aan ging één van de mannen voetje voor voetje de modder in en sneed de meeuw los. Luid applaus toen de meeuw weer wegvloog.

De zijlogger wordt helemaal in de verf gezet en volgehangen met verlichting voor de barbecue van morgenavond. Ook de muziek werd even voluit getest. Tijd om weer verder te gaan.

Om 14.30 uur met de stroom tegen vertrokken naar Whitby. Stevig windje. De aanloop was heel apart, je moet namelijk twee strepen op huizen aanhouden als geleidelijn om de oude pieren binnen te varen. Op de hoge klif torent de ruïne van de Whitby Abbey boven de zee uit. Verwaaid en goed ingepakt in het zeilpak kom je plotseling een zomerse dag invaren. Mensen in zomerkleren die lopen te slenteren, roeiboten, biertjes op het terras….

5 mei: Scarborough Castle, Fish & Chips

Aan de kade tegenoverons ligt een grote zijlogger die geheel drooggevallen is. Het is springtij, tussen hoog en laag water is het 4 meter verschil!

Onze boot drijft nog net, wat wel prettig is omdat het lastig slapen is als de boot op 1 kant zou liggen. In de buitenhaven liggen alle boten droog. De zeilbootjes staan daar in houten bokken. Langs de kade "staan"  vissersboten.

We hebben wat langs de kaden geslenterd en zijn bij de havenmeester in de kleine vuurtoren langs geweest. Zo’n uitzicht wil iedereen wel hebben vanaf zijn werkplek!

Bovenop de klif ligt Scarborough Castle, een verweerde ruïne met een rijke geschiedenis. Ik ben gelijk lid geworden van de National Hermitage omdat er nog zoveel te zien is in Engeland.

Onderweg naar het stadje kwamen langs het graf van Anne Brontë. Haar twee boeken speelden zich af in Scarborough.

De catamaran van Richard en Caroline & de papagaai is ook gearriveerd en ligt achter ons. De Engelsen staan in de rij voor de Fish-and-Chips dus voorruit, wij ook eens zo’n vette hap. De vis al snel in het water gegooid en de friet volgde. Dat dus nooit meer. S’Avonds buikpijn.

IJmuiden naar Scarborough

Zaterdag 23 april 2011

We liggen al twee dagen in de Seaport Marina in IJmuiden om een beetje te wennen aan het leven op de boot. Ik fiets wat af naar huis, familie en winkels om de laatste zaken te regelen.

Alles is aan boord voor de grote reis. Ook de enorme voorraad voedsel (voor je weet maar nooit).

Vanmorgen Ursa naar de oppas gebracht (omdat ze niet met onze zeilboot ingeklaard mag worden volgens de Engelse regels, haal ik haar vanuit Engeland op met de P&O-ferry op 10 mei). JP is ondertussen druk bezig met de laatste technische snufjes. Het is nu al weken heerlijk zomers weer. Hopelijk hebben we niet te lang gewacht met naar de overkant varen.

Om 17.30 uur was het zover. Touwtjes los en varen maar. Op de pier staan Lisa, Eva en Piet ons uit te zwaaien. Ze roepen tegelijkertijd: Goe-de vaart en tot-ziens! De zeilen gaan op en we gaan een rustige avond tegemoet. De spanning viel van ons af, het avontuur begint.

Lowestoft ligt precies ten westen van IJmuiden. Als je op Google maps kijkt is het een recht lijntje naar de overkant. In het echt is het de hele nacht en tot halverwege de middag varen (108 zeemijl met een gemiddelde snelheid van 5 zeemijl/uur (1 zeemijl is 1,852 km)). Nog voor we de Reede voorbij waren (daar lagen 30 grote schepen voor anker) lag ik al te slapen. Niet zo maar, want we varen de hele nacht door en dan is het fijn als we om de beurt 3 uur varen en 3 uur slapen.

Zondag 24 april

Wat een prachtige sterrenhemel. De zee was rustig en de buitenlucht aangenaam. Een bijzondere nacht. Alleen jammer dat de wind steeds minder werd zodat we de motor bij moesten zetten. In de praktijk kwam van dat 3 uur varen 3 uur slapen natuurlijk niets terecht. s'Nachts moest ik een schepensnelweg over met vlak daarna een tweede snelweg (JP lag te slapen). Op de AIS (daar zijn alle schepen op te zien in de omgeving, met hun snelheid en het tijdstip en de plaats waar we een aanvaring zouden hebben als we geen actie zouden ondernemen) zag ik een groot schip stilliggen en tevens twee grote schepen met verschillende (hoge) snelheid aankomen en ik kon geen gaatje vinden. Nadat ik een keer van koers was veranderd ging 1 van de twee langzamer varen. Tja, toch maar even JP geraadpleegd (de boten waren nog een heel eind weg hoor).

En tijdens mijn tweede wacht na middernacht zag ik zo iets raars. Op de AIS zag ik een boot die stil lag maar met het blote oog zag ik groen, dan weer rood, dan weer groen en wit licht. Of allemaal tegelijk. Na een tijdje toch JP maar even wakker gemaakt. Bleek een klein platform te zijn met een boot ernaast. Maar voor de rest was het een heerlijke rustige tocht.

Land in zicht. Een mooi moment. Nog even om wat zandbanken heen voor we de haven van Lowestoft binnen lopen om 14.15 uur. Het strand zit vol met mensen en op de lange boulevard is het enorm druk.

Dinsdag 26 april

Zoals het er nu uitziet kunnen we pas vrijdag verder varen naar Wells-next-the-Sea. De dichtstbijzijnde haven (10 uur varen) is een lastig haventje om binnen te lopen (met “wandelende” zandbanken voor de ingang en veel ondiepten). Het is alleen mogelijk om 1 uur voor of na hoogwater binnen te lopen. De haven valt voor een groot deel droog. En dat is lastig als je een zeilboot hebt. Bij krachtige noorder of N.O.-wind kan je er helemaal niet naar binnen en dan moet je nog 9 uur verder varen naar Grimsby.....

Iedere dag wandelen we een eindje door de stad of langs de lange boulevard. Wel raar zonder hond. Ook een mooi park bezocht met een tearoom waar je heerlijke scoons met aarbeien en clotted cream kan krijgen (alleen zijn die altijd net op als ik bestel).

In de supermarkt leg ik een half bruin en een stukje kaas in het karretje voor het ontbijt. De oudere Engelsen echter verzamelen eggs, bacon, mushrooms, tomatos, yorkshire pudding (bloedworst) en backed beans (bonen) in hun karretje. De wand met blikken bonen beslaat 9 meter!!!!!! Ik ren gruwellend voorbij.

Vrijdag 29 april

Noord-oosterwind, dus Wells-next-the-Sea is niet aan te lopen. Doorvaren naar Grimsby zou betekenen de nacht doorvaren bij mogelijke uitschieters van 8 Bft. Niet gedaan dus. De catamaran is wel gegaan. Na al die dagen wachten ben ik wel behoorlijk ingeslingerd. Toch licht misselijk vandaag van een supervieze Pie (er zaten niertjes in, ik heb de Pie overboord geslingerd).

Vandaag was de Royal Wedding. Ik had verwacht dat hier gefeest werd, maar ik denk dat iedereen voor de tv zat want het was super stil op straat.

Zondag 1 mei

De boot vol studenten van Cambridge is gisteren met behoorlijke wind uitgevaren. We hebben ze nagekeken op de pier. Het spookte behoorlijk bij de ingang van de haven (zie golf).

Het clubgebouw van de Royal Norfolk & Suffolk Yacht Club is een heel statig Art & Craft gebouw met een koperen uitzichtkoepel vanwaar je prachtig over de zee kan kijken.

Er is ook een echt engelse loungeroom en een labyrinth van gangetjes met zware deuren, heel spannend. We zijn tijdelijke lid van de club, dus lekker in de loungeroom meegebabbeld.

We leren steeds meer mensen kennen op de haven. Best leuk om op andere boten te worden uitgenodigd.

Maandag 2 mei

Bankholiday en mooi weer. Met het boemeltje naar Somerleyton gegaan. Daar is een prachtig landhuis met een enorme tuin en een doolhof bekent uit films. Met Conny en Pieter tea-and-cake genuttigd in de oranjerie.

Leuke Cottages op weg naar het stationnetje van Somerleyton. Ze blijken ook bij het landgoed te horen. Dit gebouwtje is een basisschool.

Op het stationnetje waren twee gezinnetjes met kleine kinderen. De trein liet op zich wachten en ineens kwamen de moeders gierend van het lachen op de fietsjes van de oudste kinderen voorbij rijden.

Bob is een zeilleraar die een prachtige collectie oude zeekaarten en pilots aan boord heeft. De thee was afschuwelijk sterk al had zijn vrouw er extra water bij gedaan. Ook zij gaan naar Schotland.

Het plan is om morgenmiddag te vertrekken en dan na circa 26 uur aan te komen in Scarborough (van dat bekende liedje). Als wij de AIS aan hebben staan kun je ons volgen op marinetraffic.com (zonder www en dan zoeken naar de bootnaam Scottish Lady). Als we plotseling van het scherm verdwijnen geen alarm slaan hoor, dan ontvangt namelijk het walstation ons niet en zijn we even van de kaart. De andere boten in de omgeving zien ons gelukkig wel!

Dinsdag 3 mei
Eindelijk is het weer wat beter. Om 16.00 uur vertrokken uit Lowestoft. Zeehonden naast de boot. En veel Jan van Genten. Tot 00.00 uur lekker doorgezeild. Toen was de wind op. Prachtige sterrenhemel en het werd steeds kouder. Daarom hebben we ons schema in 2 uur op/2 uur af gewijzigd. In het donker de drukke vaarroute van de Humber gepasseerd. Goed geslapen tussendoor en niet zeeziek. Wel mijn kant-en-klaar-maaltijd overboord gegooid, maar dat was preventief omdat ik weer vieze niertjes rook. Bah.

Woensdag 4 mei

De motor loopt kalm en ik strek me nog eens uit in mijn slingerkooi, nog even een kwartiertje liggen voor ik de wacht overneem. Jan Piet had een mooie zonsopgang. De kust is ondertussen steeds steiler geworden. Na de middag is Flamborough Head zichtbaar, een steile uitstekende klif waar we om heen moeten. We hebben de zeilen weer op. De aanloop naar Scarborough is fantastisch. Het stadje is deels tegen de kliffen is gebouw en rechts is een steile klif met een imposante ruïne. Vlak voor de pieren gierde het van de stroom. Eenmaal binnen viel die gelijk weg. Mooi plekje in de haven gekregen. De afgelopen 26 uur hebben we zowel stroom mee als flink tegen gehad maar gemiddeld hebben we toch 5,5 mijl per uur gedaan.