13 mei:Tynemouth naar Amble (25 mijl )
De eerste papagaaiduikers gezien en een zeehond. Vlak boven zee vormde zich een sigaarvormige wolk, kort daarop kregen we flinke windstoten. Ruig tochtje. Tussen de pieren van Amble ligt een zandbank dus voeren we strak naast de pier. OEPS, bijna aan de haak geslagen door een visser. Rainer (Moody) lag al aan de steiger. Hij had motorpech gehad onderweg en baalde als een stekker.
Voor het eerst een groep eidereenden met jongen van heel dichtbij gezien. Mooie strandwandeling gemaakt bij eb over sterk uitgeslepen zandsteenformaties. Bij eb is behalve de zandbank ook de half vergane jetty goed te zien. Ursa is helemaal in haar sas. Overal konijnen en strand!
10 mei: Ursa ophalen
Ursa heeft een week bij Dion en Frederique gelogeerd en daarna bij Anne en Ian. De juf van Ian vond het goed dat hij “zijn” hond ging uitwuiven. Zo kwam het dat ma, Anne en Ian op station Utrecht stonden met Ursa. Die deed net of ze mij niet zag, dus ze had het naar haar zin bij Ian. Lekker op een terrasje gezeten voor ik met Ursa naar de ferry ging. Daar werden haar papieren nagekeken en haar chip uitgelezen. Ze kreeg een grote kennel voor haar alleen. Om 22.00 uur mocht ik even bij haar langs, ze lag lekker relaxed op haar kleedje.
9 mei: Naar Nederland
Omdat de hond niet met onze boot mag worden geimporteerd ga ik haar met de P&O-ferry vanuit Hull ophalen(Newcastle-IJmuiden is sneller, maar niet erkend). Met de bus langs de kust naar Robin Hoods Bay (tussenstop). Daar het 30% weggetje afgelopen naar de smokkelaarshaven. Op de terugweg door de kleine steegjes gedwaald. Boven op het klif lekker aan de worteltaart met een pot thee (grootste ooit, gingen 4 koppen uit). De bus naar Hull ging door kleine dorpjes, door een natuurgebied, langs de kliffenkust (25% weggetje) en vele velden met gele koolzaadbloemetjes. Net vakantie.
Genoeg tijd om nog door Hull te wandelen. Bij het busstation leuk gesprek gehad met twee hollanders die 14 dagen door de kop van Schotland hadden gelopen met de rugzak (300 kilometer , rugzak 21 kilo !!!) en onderweg hadden gekampeerd. Die waren wel aan een douche toe!
8 mei: Stoomtreinen door de Moors
De North Yorkshire Moors Railway bestaat 175 jaar. Speciaal voor deze gelegenheid staan deze week alle stoomtreinen en wagons op de rail. Het koste even een flinke duit om met vier verschillende locs en de mooiste wagons door het glooiende landschap te stomen van Whitby naar Grosmont, Goatland (uit Harry Potterfilm) naar Pickering. Wat een stoom, luxe en herrie! Heerlijk uit de raampjes gehangen en leuke mensen gesproken. De conducteurs waren keurig gekleed en hadden mooie petten.
De stokers zagen goed zwart (en wij ook bleek s’avonds). In Pickering aangekomen achter de meute aangelopen een zeer ouderwets aandoende kantine in. Pie met patat en heel veel gekookte groenten gegeten met gratis een grote pot thee erbij.
 |
| Net inspector Morse! |
De stokers zagen goed zwart (en wij ook bleek s’avonds). In Pickering aangekomen achter de meute aangelopen een zeer ouderwets aandoende kantine in. Pie met patat en heel veel gekookte groenten gegeten met gratis een grote pot thee erbij.
De donjon van de kasteelruine in Pickering staat op een steile 11-eeuwse kunstmatige heuvel. Daaromheen een 2e verdedigingsmuur. Het mooie is dat er eerst een houten kasteel met houten omheining stond en dat die langzaam in steen is uitgevoerd.
7 mei: Whitby Abbey
Whitby heeft prachtige kleine oude winkels in smalle straatjes.
Voor een koffiehuis een goed stuk gebak en een potje thee genuttigd.
De 199 treden naar de Whitby Abbey vielen mee. De ruïne is adembenemend mooi, net als het uitzicht. In een guided tour (soort CD-speler) werd de geschiedenis van de noormannen, de bouw van de abdij, de afbraak door de stenen voor de bouw van een landhuis te gebruiken en de huidige abbey.
Leuk was dat je ook de commentaren van de abdis Hilda uit het jaar 656 en van een zeer kritische monnik (brother William) uit 1125 kon beluisteren. Brother William had vooral moeite met het dagelijks opstaan om 02.00 uur en de kou in de abdij…..
6 mei: Kliftuinen, van Scarborough naar Whitby (19 mijl )
Voor een koffiehuis een goed stuk gebak en een potje thee genuttigd.
De 199 treden naar de Whitby Abbey vielen mee. De ruïne is adembenemend mooi, net als het uitzicht. In een guided tour (soort CD-speler) werd de geschiedenis van de noormannen, de bouw van de abdij, de afbraak door de stenen voor de bouw van een landhuis te gebruiken en de huidige abbey.
6 mei: Kliftuinen, van Scarborough naar Whitby (
Tegen een klif is in 1863 het Grand hotel gebouwd, destijds het grootste hotel van Europa.
Ten behoeve van de rijke gasten is ten zuiden van het hotel een lange voetgangersbrug en een enorm klifpark aangelegd. Tientallen paadjes leiden naar verschillende terrassen, prieeltjes, een rozentuin en een Italiaanse bloementuin. Ik zie dan in gedachten de rijke dames met hun mooie japonnen, hoeden en parasolletjes flaneren door de tuinen.
Onderweg verrast door eekhoorntjes die nieuwsgierig langs de rand van het pad zaten.
Ten behoeve van de rijke gasten is ten zuiden van het hotel een lange voetgangersbrug en een enorm klifpark aangelegd. Tientallen paadjes leiden naar verschillende terrassen, prieeltjes, een rozentuin en een Italiaanse bloementuin. Ik zie dan in gedachten de rijke dames met hun mooie japonnen, hoeden en parasolletjes flaneren door de tuinen.
Onderweg verrast door eekhoorntjes die nieuwsgierig langs de rand van het pad zaten.
Een deel van het park was helaas afgesloten omdat vorig jaar een ander hotel van de klif afgeschoven is. Bij het strand in het oude clock-house-cafe van het hotel TEA besteld (Oeps, 2 dikke theezakjes in een beker en dan ongevraagd een sloot melk erbij. Jakkie, maar snel een lemon-cheesecake besteld om het te neutraliseren). Tijdens het opdrinken was een oudere Engelse dame zeker een kwartier bezig om een binnengevlogen wesp te redden. Uiteindelijk had ze de wesp per ongeluk doodgedrukt en was hier zeer droevig om.
Vaste ligplaatshouders hadden vandaag spontaan een reddingsactie op gang gezet om een meeuw te redden die in een vislijn vastzat en zou verdrinken als het vloed zou worden. Met zijn Wellingtons (laarzen) aan ging één van de mannen voetje voor voetje de modder in en sneed de meeuw los. Luid applaus toen de meeuw weer wegvloog.
De zijlogger wordt helemaal in de verf gezet en volgehangen met verlichting voor de barbecue van morgenavond. Ook de muziek werd even voluit getest. Tijd om weer verder te gaan.
Om 14.30 uur met de stroom tegen vertrokken naar Whitby. Stevig windje. De aanloop was heel apart, je moet namelijk twee strepen op huizen aanhouden als geleidelijn om de oude pieren binnen te varen. Op de hoge klif torent de ruïne van de Whitby Abbey boven de zee uit. Verwaaid en goed ingepakt in het zeilpak kom je plotseling een zomerse dag invaren. Mensen in zomerkleren die lopen te slenteren, roeiboten, biertjes op het terras….
Aan de kade tegenoverons ligt een grote zijlogger die geheel drooggevallen is. Het is springtij, tussen hoog en laag water is het 4 meter verschil!
Onze boot drijft nog net, wat wel prettig is omdat het lastig slapen is als de boot op 1 kant zou liggen. In de buitenhaven liggen alle boten droog. De zeilbootjes staan daar in houten bokken. Langs de kade "staan" vissersboten.
We hebben wat langs de kaden geslenterd en zijn bij de havenmeester in de kleine vuurtoren langs geweest. Zo’n uitzicht wil iedereen wel hebben vanaf zijn werkplek!
Bovenop de klif ligt Scarborough Castle, een verweerde ruïne met een rijke geschiedenis. Ik ben gelijk lid geworden van de National Hermitage omdat er nog zoveel te zien is in Engeland.
Onderweg naar het stadje kwamen langs het graf van Anne Brontë. Haar twee boeken speelden zich af in Scarborough.
Onderweg naar het stadje kwamen langs het graf van Anne Brontë. Haar twee boeken speelden zich af in Scarborough.
De catamaran van Richard en Caroline & de papagaai is ook gearriveerd en ligt achter ons. De Engelsen staan in de rij voor de Fish-and-Chips dus voorruit, wij ook eens zo’n vette hap. De vis al snel in het water gegooid en de friet volgde. Dat dus nooit meer. S’Avonds buikpijn.
ik heb jullie reisverslag uitgeprint voor de familie Smit. die zijn helemaal in hun nopjes om te zien en te horen dat het schip het zo goed getroffen heeft bij jullie. heel fijn dat jullie ze op de hoogte houden.
BeantwoordenVerwijderenSandra (hulp van de familie)