Inverness naar Corpach

Zaterdag 4 mei: Inverness naar Drumnadrochit

Nog snel even groenten, brood en hondevoer ingeslagen bij de Co-op. Bij elke kassa zat een man en stond een meisje de boodschappen in te pakken. De meisjes droegen een strik in het haar en een kort jurkje met gouden streep. Heel snoezig.

Het Caledonian Canal heeft 29 sluizen is bijna 100 km lang met een niveauverschil van 32 meter! Eerst omhoog en halverwege weer omlaag. De meeste zijn in een groep achter elkaar (staircases). Vanmorgen de Muirtown staircase (3 stuks achter elkaar).

Hier ligt de “Dopo Domani” (spel dat maar eens over de marifoon!) de catamaran van Richard en Caroline in de sluis.

JP staat op de boot en ik boven op de sluis. Nadat de sluis is volgelopen en de deur open helpt de sluiswachter mij de boot naar de volgende sluis te trekken. De sluiswachter vond de naam van onze boot “exotisch” (!!!?????).

Op de waterkaart stond “Weir”. We hadden geen idee wat het was (weird?). Tot we de weir zagen. Het is een overstort van het kanaal naar de oorspronkelijke rivier. Het ziet er heel raar uit.

Na de sluis van Dochgarroch voeren we het Loch Ness op. De wind stond helemaal goed (normaal is de wind hier tegen) en we zeilden met een lekker muziekje op tussen de bergen. De dieptemeter gaf 185 meter aan! Het monster liet zich gelukkig niet zien.

In de baai bij het beroemde kasteel Urquhart is een minihaventje waar we tegen de pier aan zijn gaan liggen.

Whisky om te vieren dat we op Loch Ness zijn.

Zondag 5 juni: Drumnadrochit naar Fort Augustus

Vroeg opgestaan om een stuk van de Great Glen Ways te lopen. Het pad steeg snel en liep door weiden (hekjes door), berkenbos en dennebos. Mooi uitzicht op Urquhart Castle en Loch Ness.

S'Middags dicht langs het kasteel gezeild op weg naar Fort Augustus.

Het duurde een behoorlijke tijd voor we geschut konden worden in de 5 sluizen. Het stadje Fort Augustus leek wel Volendam met al die Japanners. We staan minimaal 300x op de foto. Om half 8 achter de sluizen aan de kanosteiger vastgelegd voor de nacht. Kon net.

Maandag 6 juni: Fort Augustus naar Cullochy

Ursa en ik zijn naar de sluis van Kytra gelopen terwijl JP er naar toe voer. Veel vogels gezien en gehoord onderweg. Langs het water van de kanalen groeit de gele brem zeer uitbundig.

Ursa loopt vaak met een "tak" te slepen. Deze mocht ze echter niet meenemen (zie tekst op de stam).

Het sluisje in Kyrtra heeft 3x een prijs gewonnen in de wedstrijd “het mooiste sluisje van de British Waterways Scotland”. Oordeel zelf.

Voor de honden staat er een bakje water op een plateautje naast het sluiswachtershokje. Ursa was echter meer geintereseerd in de lunch van de sluiswachter.

Daar komt de Scottish Lady aan.

In de sluis.

Het sluiswachtershuisje staat leeg. Ik wou niet meer verder....... Vandaag heeft de boot dus een recordafstand van 2 mijl afgelegd!!!

Achter het huisje stroomt de beek en ziet het blauw van de blue bells. In april was het voorjaar in Nederland. Vervolgens wandelden we in het voorjaar in Engeland en nu is het hier in het noorden van Schotland voorjaar. Heel bijzonder!

Dinsdag 7 juni: Kytra naar Cullochy
Mooie wandeling langs het kanaal naar de volgende sluis.

 We waren vannacht de enige boot aan het pontoon voor de sluis van Cullochy. Dit sluisje verdient ook een prijs. Zo keurig onderhouden met bloembedjes. Onder de dakgoot van het werkhuisje nestelen zwaluwen die druk heen en weer vlogen.

Sluisje vol...

....sluisje leeg.

Woensdag 8 juni: Cullochy naar Laggan
JP is verder gevaren zonder Ursa en mij over Loch Oich.

Wij wandelden een stuk van de Great Glen Ways langs een oude spoorlijn. De in 1946 opgeheven spoorlijn staat vol met varens en de bomen en stenen zijn bedekt met vele soorten mos. Ontelbaren beekjes stromen van de bergen af. Enorme rhododendrons groeien langs het pad. Alles dampt hier van het vocht.

We wilden wat bier en dergelijke inslaan en zochten een winkeltje. Op de Michellinkaart staat een stipje met de naam Laggan. De stip is echter geen stadje maar een stuk of 4 boerderijen. Het uitzicht was wel adembenemend en het was er muisstil.

Ceann Loch bij Laggan

Donderdag 9 juni: Laggan naar Banavie:

Na 30 jaar dan toch nog de top van de Ben Nevis (1344 meter) zien? Extra vroeg vertrokken omdat het volgens windfinder bewolkt zou worden. De vorige keer dat ik hier een week was heb ik de top niet gezien. Vandaar dat ik de berg sindsdien de Ben Nevel noem. Maar nu dan toch geluk. We voeren de bocht om en daar was de Ben Nevis. Met sneeuw en al! En voor wel 3 minuten. Daarna hing er weer een dikke wolk omheen.

We liggen aan een ponton bij de bovenste trap van de Neptunes staircase.

Aan het begin van de reis lag er een klein bootje in Lowestoft dat ook de ronde doet. Het is het bootje van Oliver Rolfix. Hij doet de ronde om fondsen te werven voor de strijd tegen kanker (www.olivers-travels.co.uk ). Onderweg zorgt hij ervoor dat hij in de locale kranten komt met een artikel. Hij wil graag een stuk met ons opvaren zodat wij foto's kunnen nemen van zijn boot, maar ook voor de veiligheid.

Vrijdag 10 juni: Banavie naar Copach
Wereldafstand afgelegd vandaag (2 mijl) maar wel een hele ervaring om Neptunes Staircase af te dalen. Acht sluizen en 20 meter omlaag! Het was koud en het regende. JP had een pot thee voor mij gezet zodat ik met het touw in 1 hand en een kop thee in de andere hand stond.

De Neptunes trappen (geleend van internet)

idem

We mochten in het bassin voor de zeesluis blijven voor de nacht. Het klaarde s'middags op. De Ben Nevis kwam helemaal te voorschijn! Met de verrekijker kon je het pad naar boven zien en de mensen in de sneeuw. Ik moest mij inhouden.... Leuk gesprek gehad met de bewoners van het oude sluiswachtershuis. Die vertelden ook dat de Ben nogal onderschat wordt en er jaarlijks mensen niet levend vanaf worden gehaald. Zo ligt de Ben in het zonnetje en zo is het een dichte koude mist met harde wind.

Ben Nevis met sneeuw op de top

Bij de CO-OP was Oliver aan het dubben of hij spaghetti of spaghetti zou maken. Ik nodigde hem uit om bij ons te eten. Hij wou liever zelf eten koken omdat het anders te veel werk voor mij zou zijn (alsof het uitmaakt of je voor twee of drie kookt). Hij nam na twee keer vragen de uitnodiging niet aan maar wou wel graag zijn gehakt voor de spaghetti bij mij braden. Dat was dus een rare situatie omdat ik moest wachten met eten koken tot hij klaar was. Later bedacht ik dat Engelsen uit beleefdheid blijven weigeren maar wel graag willen. En Hollanders denken dan, nou dan niet.

Na het eten liet ik Oliver zien waar wij nog naar toe willen. Ik had de grote Michelin wegenkaart van Schotland opengevouwen als overzichtskaart. Hij had geen idee waar we zaten op deze enorme kaart en verdween er helemaal achter. Oliver heeftliever een kaart van Schotland op A4-formaat, dan ben je sneller door Schotland. We lagen in een deuk.

Hier een derde van de kaart